خنده های قلقلکی

هی! اصلا روح من سر و بی حس شده انگار.تند تند به خودم می گویم مگر می شود هیچ چیز نباشدم و برایم فرقی نکند و سه چار ساعت تمام بچسبم به همان دو وجب سهمم از کاناپه و فرقی نکند کی چی می گوید و کی می رقصد و کی نفسش بند  می آید بس که رقصیده و کدام آهنگ است و کناری من چی می گوید و کی با انگشت روی آرنجم می کشد و کی قهر می کند بس که نمی رقصم حتی یک دور باش.واای!

نه نه!پاشنه ی کفش هایم را روی پارکت می کشم و یقه ی لباس را بالا.آقای مدل نگاه می کند از پشت اس ام اس بازیش با یکی از گرل فرند های قدیمی- تازه شده اش.لابد.خمیازه ی کشدار نا پیدا را سر می دهم روی لب هایم وقتی تار می زند پدر پیر صاحب میهمانی و آقای مدل دوست دارم دوست دارم را در دستگاه نمی دانم چی می خواند.می گردم.می گردم.مرد تپل خنده دار روبرو ....ثابت شده نگاهش روی صورت من.عاشق خنده های قلقلکی ام من اصلا!دوست دارم دست تکان دهم برایش از این سمت سالن .مثل بچه ای که از مدرسه فرار کرده می خندد به خمیازه های من و  بازی می کندبا ساعت مچی همسرش.

می گردم.می گردم.آقای مدل سرش را به گوشم می چسباند ..کفشاتو پات کن....و من که نمی خواهم الان آن ده سانت قد اضافه را...و نگاه سنگین آقای مدل که.... زشته.بپوش!!!!کفش ها را می پوشم .بر می گرداندم دست های محکم آقای مدل ...به همان دو وجب کاناپه ام.......بچه ی فراری هم به مدرسه بر گشته ....انگار.

وااای...خنده های قلقلکی....دوست دارم...می روم با هر خنده.